Istotne publikacje

Selenowe analogi leków przeciwtarczycowych – 6-n-propylo-2-tiouracyl i metimazol były wcześniej badane jako inhibitory laktoperoksydazy, która była stosowana jako enzym modelowy dla peroksydazy tarczycowej. Substratem w tych reakcjach był kwas 2,2′-azyno-bis(3-etylobenzotiazolino-6-sulfonowy (ABTS). Peroksydazy utleniają ABTS do metastabilnego rodnika ABTS^•+, który jest łatwo redukowany przez wiele przeciwutleniaczy, w tym związki zawierające grupy tiolowe, i jest używany od dziesięcioleci do pomiaru aktywności przeciwutleniającej w próbkach biologicznych. Wykazaliśmy, że leki przeciwtarczycowe i analogi selenowe metimazolu również szybko go redukowały. Jednocześnie wpływ związków selenowych na szybkość zużycia nadtlenku wodoru podczas utleniania ABTS przez laktoperoksydazę był umiarkowany. Bezpośrednia redukcja nadtlenku wodoru, zaproponowana wcześniej jako ich mechanizm działania, nie może zatem wyjaśnić zaobserwowanego efektu inhibicji. Monometylowane pochodne selenoimidazolu – 1-metyloimidazolo-2-selon i jego diselenek były utleniane przez ABTS^•+ do względnie stabilnego kwasu seleninowego, który powoli rozkładał się do nieorganicznego seleninu i 1-metyloimidazolu. Natomiast utlenianie 1,3-dimetyloimidazolo-2-selonu dało bezpośrednio nieorganiczny selenin i kation i 1,3-dimetyloimidazoliowy. Nie zaobserwowaliśmy akumulacji odpowiedniego kwasu seleninowego. Te reakcje tłumaczą działanie przeciwtarczycowe wielu innych związków, w szczególności naturalnych przeciwutleniaczy, które mogą redukować utlenioną formę jodu i/lub rodników tyrozylowych wytworzonych przez peroksydazę tarczycową, zmniejszając w ten sposób produkcję hormonów tarczycowych.